Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Οι καθηγητές και η απεργία.
Δύο κείμενα μας έστειλε ο φιλόλογος κος Κορδής γραμένα απο τον ίδιο και τον επίσης φιλόλογο κο Βενέτη.

Η πολιτική του «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε»

-Δεν κάνω απεργία γιατί τόσα χρόνια που απεργώ δεν έγιναν και πολλά πράγματα προς το καλύτερο…
- Δεν απεργώ γιατί πολλές φορές προδοθήκαμε από τα συνδικάτα μας…
-Δεν μπορώ να απεργήσω γιατί έχω πάρει δάνειο από την Τράπεζα και έχω έξοδα…
Σ΄ αυτές τις απόψεις ορθώνεται αμείλικτο ένα ερώτημα
Τι κάνει κάποιος όταν καταπατώνται τα δικαιώματά του και αδικείται κατάφωρα;
Τι κάνουμε όταν αγώνες χρόνων για καλύτερους όρους ζωής προδίνονται με τον πιο σκαιό τρόπο;
Εδώ δε μιλάμε γενικά και αόριστα για αλλαγές που μερικοί θα τις εύρισκαν λογικές και αναγκαίες να προκύψουν.
Μιλάμε για οικονομικά μέτρα που αφορούν την περικοπή του μισθού μας στην παρούσα οικονομική κρίση και μάλιστα για να βοηθήσουμε μια κατάσταση για την οποία δεν είμαστε υπαίτιοι.
Υπάρχουν κάποιοι που διασπάθισαν δημόσιο χρήμα και επειδή έτυχε να έχουν και εξουσία στα χέρια τους, έφτιαξαν και νόμους ώστε να παραγράφονται τα αδικήματά τους και τώρα γελούν σε βάρος μας γιατί κάθε φορά το εξιλαστήριο θύμα γίνεται ο συνταξιούχος και ο δημόσιος υπάλληλος.
Τα ΜΜΕ συμπαρατασσόμενα , μιλούν για πολιτική που δεν ποινικοποιείται.
Τι κάνουμε σ΄ αυτή την περίπτωση;
Επικαλούμαστε ένα δάνειο και λουφάζουμε ;
Μα αυτή είναι η πολιτική των τραπεζών να μας δεσμεύσουν ώστε με την ανάγκη και το φόβο να μηδενίζουν πιθανές αντιδράσεις μας.
Έπειτα, τι αξία έχει να μπει κάποιος στην τάξη, σε μέρα απεργίας και να διδάξει Ιστορία για παράδειγμα;
Η Ιστορία διδάσκει ότι όταν προσβάλλεται η νοημοσύνη και η αξιοπρέπεια των ανθρώπων αυτοί εξεγείρονται.
Μάθημα δημοκρατίας, το καλύτερο μάθημα που συνδέει το σχολείο με τη ζωή.
Μήπως δικαιολογημένα οι μαθητές μας απαξιώνουν κάποτε το σχολείο;
Στεγνή γνώση και στείρα, δε διαμορφώνει ολοκληρωμένες προσωπικότητες.
Μπροστά στην κοινωνική αδικία που επιβάλλουν τα πρόσφατα οικονομικά μέτρα, ακυρώνονται και η Γραμματική, οι Εξισώσεις, οι Φυσικοί και Χημικοί τύποι.
Όμως χρειάζεται τόλμη, αυτοεκτίμηση και «κότσια» για να βάλουμε πάνω από το βόλεμα, το μίζερο εφησυχασμό μας αλλά και την αδιαφορία μας, την ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη. Οι θετικές ανατροπές γίνονται με υπέρβαση.
Πώς είναι δυνατόν να λέμε στους μαθητές μας ότι στη ζωή όλα κερδίζονται και τίποτα δε χαρίζεται και εμείς να ψάχνουμε για ψευτοδιλήμματα ώστε να ακυρώνουμε τον αγώνα μας για να μην υποβαθμιστεί η ζωή μας;
Τούτη εδώ λοιπόν είναι η ιστορική στιγμή που προσφέρεται για να βγούμε ενωμένοι πάνω από κομματικές τοποθετήσεις και να σώσουμε την υπόληψή μας.
Εάν δε το δούμε τώρα, ίσως να μη δοθεί ξανά η ευκαιρία και μελλοντικά θα μετανιώνουμε γι΄ αυτό που δεν είχαμε τη δύναμη και τη σύνεση να επιχειρήσουμε.
Είναι ανόητο για να μη χάσουμε τώρα 200 ευρώ να καταδικάσουμε τον εαυτό μας σε μόνιμη πενία.
Στις μέρες μας απεργίες διαρκείας οδηγούνται στο σκαμνί και βαφτίζονται παράνομες και καταχρηστικές.
Εκπαιδευτικοί επιστρατεύτηκαν στο παρελθόν για να διεξαχθούν οι προαγωγικές και απολυτήριες εξετάσεις.
Ενωμένοι στους δρόμους με τη γνησιότητα και τον αυθορμητισμό που αποπνέει μια δικαιολογημένη και αυτονόητη μαζική εξέγερση στην άδικη κατανομή των οικονομικών μέτρων που εξαγγέλθηκαν, οφείλουμε να ακυρώσουμε τους μηχανισμούς και τις τεχνικές διάσπασης του αγώνα μας.
Πρέπει λοιπόν επιτέλους να αποφασίσουμε να λέμε τα «σωστά λόγια» και μεταξύ μας και με τους μαθητές μας ώστε πραγματικά ν΄αγαπιόμαστε.

Αντώνης Βενέτης Φιλόλογος - Νεκτάριος Κορδής Φιλόλογος

Για την καλή τάξη των πραγμάτων

Πέρασαν χρόνια πολλά για να οργανωθούν οι εργαζόμενοι σε συνδικάτα και να μπορούν με την απεργία να διεκδικούν τα δικαιώματά τους.
Από τότε μέχρι σήμερα η διελκυστίνδα εργοδότη – εργαζόμενου καλά κρατεί.
Αγώνες, συλλαλητήρια, αίμα κάποιες φορές. Ιστορία αιώνων, όχι για αποστήθιση αλλά για βαθιά κατανόηση.
Αυτοί τώρα που για διάφορους λόγους δε συμμετείχαν στις απεργίες, λέγονταν και λέγονται απεργοσπάστες.
Τα τελευταία χρόνια η λέξη απεργοσπάστης αντικαταστάθηκε από αυτό που κάποιοι ονομάζουν «ελεύθερη επιλογή να κάνω ό,τι θέλω».
Το εύρημα που καλλιεργήθηκε τεχνηέντως, ότι δήθεν είναι ελεύθερος κάποιος να επιλέγει όχι κάτι άλλο αλλά την αδιαμαρτύρητη υποταγή του στα ραπίσματα των εξουσιαστών του, ηχεί γλυκά και παραπλανητικά, δημιουργώντας ανασαφαλή και μίζερα ανθρωπάκια που ξεχνούν τα προβλήματά τους, βουλιάζοντας ολοένα και περισσότερο στη μοναξιά και την αποξένωση της «ελεύθερης επιλογής» τους να απέχουν από κοινωνικοπολιτικά προβλήματα που αφορούν όλους.
Το σύστημα σαφώς και πετυχαίνει το στόχο του και όσοι ασκούν εξουσία καγχάζουν.
Όταν λοιπόν πρόσφατα ακούστηκε σε κάποια ενημέρωση σε εργασιακό χώρο η λέξη απεργοσπάστης, κάποιοι ξαφνιάστηκαν και όρμησαν εξαγριωμένοι κατά του ομιλούντος. Γιατί; Διότι είναι η συνειδητοποίηση του περιεχομένου της λέξης που ενοχλεί.
Είτε το θέλουμε είτε όχι, ο άνθρωπος που σπάει την απεργία λέγεται απεργοσπάστης και είναι αδικαιολόγητο να συμβαίνει αυτό στο χώρο της εκπαίδευσης, διότι ο εκπαιδευτικός διαμορφώνει προσωπικότητες νεαρών ανθρώπων, μιλώντας για ήθος, αρετές και αξίες.
Πώς μπορεί κάποιος να διδάσκει Κάλβο, Σολωμό, Παλαμά και αντί για τους δρόμους μαζί με ανθρώπους που διεκδικούν και παλεύουν για μια αξιοπρεπή ζωή να βρίσκεται στην «τάξη» του;
Τότε τι νόημα θα πάρουν οι στίχοι:
… «γιατί τα ‘σκιαζε η φοβέρα
και τα πλάκωνε η σκλαβιά»
Οι άνθρωποι που αυτές τις μέρες διαδηλώνουν στους δρόμους επειδή κάποιοι άδικα τους καταδικάζουν σε μόνιμη φτώχεια, δε βγήκαν βόλτα να αναπνεύσουν αέρα δακρυγόνων, έτσι για αλλαγή.
Φαίνεται ότι οι εκπαιδευτικοί φτάσαμε σ’ ένα σημείο, κάτω από την πίεση αυτού που λέμε διδακτέα ύλη και μιας κακώς εννοούμενης ίσως υπευθυνότητας, να λειτουργούμε μηχανιστικά, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι χάνουμε την ουσία των πραγμάτων.
Τότε βέβαια το «ζυγόν δουλείας ας έχουσι
θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία».
Γιατί λησμόνησαν, αν κάποτε γνώριζαν, ότι η Ιστορία και η Λογοτεχνία είναι η ίδια η ζωή μας και σωστό είναι όταν ξεδιπλώνει κάποιος τις σελίδες τους, να αισθάνεται και να καταλαβαίνει για να μπορεί και να εκφράσει στους μαθητές. Ειδάλλως είναι κάλπικος και στα παιδιά που διαθέτουν αισθητήρια μη παραδεχτός.
Όταν λοιπόν σ’ αυτήν την παράλογη εποχή, χιλιάδες άνθρωποι είναι στους δρόμους γιατί αδικούνται, δεν μπορεί κανενός είδους γνώση να παγιδεύει τους εκπαιδευτικούς στην «τάξη» τους και μαζί μ’ αυτούς και τους μαθητές τους.
Δεν πάσχει η κοινωνία από έλλειψη γνώσης αλλά από έλλειψη ανθρωπιάς, αλήθειας και δικαιοσύνης.
Ούτε τα οικονομικά προβλήματα μπορούν να ακυρώνουν αγώνες, διότι δεν αγωνίζονται όσοι έχουν λύσει το οικονομικό πρόβλημα. Οι αγώνες εξάλλου έχουν ένα τίμημα. Θα θυσιάσεις κάποια χρήματα σήμερα για να μπορείς να ζείς καλύτερα αύριο και προπάντων με το κεφάλι ψηλά, ειδικά όταν ένας αγώνας είναι δίκαιος και αυτά για τα οποία αγωνίζεσαι τα αυτονόητα.
Ο διάλογος και η συλλογικότητα τέτοιες στιγμές, είναι οι καλύτεροι σύμβουλοι για τον άνθρωπο. Μα και η αυτοκριτική όταν γίνεται με θάρρος και ειλικρίνεια δίνει διέξοδο.

Αντώνης Βενέτης Φιλόλογος – Νεκτάριος Κορδής Φιλόλογος
Μάρτης 2010

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου